Altijd in gesprek
Er werken verschillende vrijwilligers bij de Bijbelkiosk in Amsterdam. Zij maken er bijzondere dingen mee.
Kees stond bij de deur. Ik zag het gebeuren. Kees liep naar hem toe en vroeg wat er aan de hand was. “Ik moest huilen toen ik de woorden achter op de kiosk las: Waarom leef ik eigenlijk?” zei de man. Kees nodigde hem uit om even te praten. Hij vertelt vol ontferming over het Evangelie en bidt met hem.
Kees hield ervan om mensen een beetje te prikkelen. Als iemand uit Israël op zijn weg kwam zei hij bijvoorbeeld: “Dit boek is door een Israëliet geschreven heeft u het al gelezen?” Of iets in die strekking. Er volgde altijd een gesprek!
Kees was voor mij een inspiratiebron. Hij vertelde mij dat zijn vader al in de kiosk werkte voor de Tweede Wereldoorlog. Helaas werden Kees’ ogen zo slecht dat hij nog geen meter ver kon zien. Uiteindelijk heeft hij besloten met het werk in de kiosk te stoppen.
De zeer fitte 92-jarige broeder Oscar, die al sinds jaar en dag naar de kiosk komt en dit beschouwt als zijn plaats van samenkomst die hij elders mist. Hij komt ons vaak bemoedigen en is zelf een enthousiaste getuige.
Er komen de laatste tijd ook twee jonge mannen op bezoek in de kiosk met vragen. Ze kennen elkaar van een studentenvereniging. Mart, als zoon van ouders die het geloof hebben laten sloffen en er afstand van hebben genomen, heeft zich pas bekeerd. Hij herinnerde zich dat zijn oma getuigde toen ze terminaal ziek was. Doordat Mart hiervan vertelde aan zijn vriend Tim, is Tim ook tot geloof gekomen.
Door de jaren heen zijn er veel mensen tot geloof in de Heer Jezus gekomen. We verheugen ons altijd geweldig als we zo’n relaas in het logboek lezen. De namen van deze mannen en vrouwen staan er in, maar ook boven in het ‘boek van het leven’.
